Wat vliegt de tijd

Wat vliegt de tijd. 6 weken coschappen zijn voorbij, nog maar 4 te gaan. Op deze regenachtige zondagochtend maar weer eens tijd maken om een blog te schrijven

De eerste 2 weken bij de interne geneeskunde in het diakonessenhuis zitten er alweer op. Wat een verschil met het Academisch Ziekenhuis, een warm bad waarin je terecht komt. Vriendelijke verpleegkundigen, vriendelijke artsen, goede supervisie. Meer heb je niet nodig om je ergens welkom/thuis te voelen. Het is een ziekenhuis van de kerk, waar de wat rijkere inwoners met een goede verzekering komen. Toch lopen we ook hier vaak tegen het feit aan dat mensen geen geld hebben voor bepaalde medicijnen/behandeling.
In het ziekenhuis lopen 4 internisten rond, die echt alles doen. Van algemene interne tot cardiologie, long en MDL. Hierdoor zie je op de afdeling ook een erg groot scala aan problemen voorbij komen. Erg leerzaam.

Vorig weekend ben ik samen met 2 andere meiden een weekend naar het binnenland geweest, naar het amazone regenwoud. Op vrijdag na het coschap opgehaald met de bus, eerst 3 uur rijden en dan vervolgens nog een uur varen met de boot naar de lodge. In het donker over de rivier, niets voor ogen zien, en de bootsman die precies weet waar hij vaart. Ondertussen kaaimannen spotten en hopen dat het niet begint te regenen. En het allermooiste, de volgende ochtend pas zien hoe mooi het daar eigenlijk is! Het uitzicht vanaf ons balkon, in 1 woord genieten. Op zaterdag de jungle in, een tocht van 1.5 uur lopen naar een kreek. De heenweg duurde uiteindelijk 3.5 uur; resultaat van een gids die maar blijft praten. Aan lianen slingeren midden in de jungle, net Tarzan en Jane. Bij de kreek zwemmen, vissen vangen en deze vervolgens roken en opeten. Terug naar de lodge haasten omdat het donker wordt, ondertussen begint het te regenen (en stopt het ook niet meer). En of je dan gaat douchen met regenwater, of gaat baden in de rivier (tussen de piranha’s), net zoals de locals doen. Dan is dat laatste toch een stuk leuker! Op zondag nog een wandeling door een marrondorp gemaakt. De marrons zijn afstammelingen van de weggelopen slaven uit de tijd v/d slavernij. Het woord marron gebruiken ze liever niet meer, ze noemen zich liever bosnegers. De mensen leven van het regenwoud, de kostgrondjes die ze hier hebben en van de rivier, waarin ruim voldoende vis zit om te vangen. De mensen in het binnenland zijn in vergelijking met wat ik in Afrika gezien heb niet arm. Ze hebben een dak boven hun hoofd en voldoende te eten. De kinderen die daar leven lijken gelukkig, toch vraag ik me af wat voor toekomst ze daar hebben. Zo afgelegen, niet voor niets dat het grootste deel naar de grote stad vertrekt en niet meer terug komt. Zo’n beetje elk dorp heeft 1 televisie. Dit hebben ze gekregen van een politieke partij, om stemmen te trekken. De generator gaat aan van 19.00 uur tot 24.00 uur. Alleen voor voetbal wordt een uitzondering gemaakt, wij hebben dan ook de wedstrijd Nederland-mexico gekeken tussen de locals. Super leuk, alhoewel de meesten voor mexico waren. De terugweg dit keer in het licht gemaakt, de samaraccarivier, zo mooi.

1 juli is hier een feestdag van de marrons, de dag van de afschaffing van de slavernij, keti koti genaamd. De avond daarvoor was er een groot festival op een uurtje afstand van Paramaribo. Met een volle bus die kant op, was een mooi feest! Op 1 juli dan keti koti, een soort vrijmarkt in de stad waarbij er veel mensen traditionele kleding dragen. Mooi om dit een keer gezien te hebben.

Aankomende weken nog genieten van het feit dat ik hier zit ipv in Nederland, zoveel mogelijk mooie dingen proberen te doen/zien. Over 3.5 week komen m’n ouders alweer aan en dan nog 2 weken genieten van vakantie en dit mooie land.