De SEH in paramaribo

Na 2.5 week in SU wordt het tijd om eens iets van me laten horen! .

Ondertussen zitten de eerste 2 weken op de spoedeisende hulp in het academisch ziekenhuis in Paramaribo erop. Dit is de enige grote spoedeisende hulp van Paramaribo en omgeving, in een ziekenhuis wat voor een ‘academisch ziekenhuis’ door moet gaan.
Hoe de SEH te omschrijven: chaotisch, lange wachttijden en bijzondere mentaliteit van de verpleegkundigen.

De SEH bestaat uit een grote wachtkamer, een overdekte ruimte in de buitenlucht, wat wel wat weg heeft van een wachtruimte bij een vliegveld. Hier wachten patiënten totdat ze naar binnen geroepen worden, maar meestal is het familie die wacht tot hun familielid eindelijk klaar is. Wanneer iemand naar binnen wordt geroepen, zijn er 3 onderzoekskamers om de patiënt te onderzoeken. Buiten die onderzoekskamers is weer een gang/wachtruimte, maar deze is alleen bedoeld voor patiënten. Zoals te begrijpen, zijn 3 onderzoekskamers veel te weinig. Op het moment dat een patiënt gezien is, wordt deze dan ook meteen weer op de gang gezet. Maakt niet uit hoe ziek of pijnlijk iemand is. Ook komt het regelmatig voor dat de onderzoekskamers vol zijn, dan wordt een patiënt gewoon in de gang gezien. (privacy kennen ze hier niet).
Verder zijn er 8 bedden op de SEH zelf en iets verderop nog een zaal met 8 bedden. Op deze zaal liggen patiënten die eigenlijk opgenomen zijn, maar dan is er in het ziekenhuis nog geen plaats voor hen. De 8 bedden op de SEH zelf zijn eigenlijk voor patiënten die geobserveerd moeten worden, helaas is het vaker dat patiënten die opgenomen zijn ook hier terecht komen, omdat het andere zaaltje al vol zit. Daarbij komt het ook regelmatig voor dat patiënten gewoon op een stoel moeten blijven zitten, tot er ruimte vrij komt in het ziekenhuis zelf. Zo had ik laatst een patiënt met TBC, die eerst 8 uur op stoelen heeft gelegen, voordat ze eindelijk naar het sanatorium gebracht werd.

Nederlanders klagen vaak over lange wachttijden op een spoedeisende hulp, deze wachttijden zijn helemaal niets bij de wachttijden hier. Tijdens mijn diensten is het regelmatig voorgekomen dat iemand aan het begin van de dienst wordt gezien en 8 uur later, aan het eind van de dienst, er nog steeds zit. Dat ligt onder andere aan het overleg met de specialisten, wat niet altijd soepel verloopt.
Als iemand pech heeft, moet diegene eerst 2-3 uur wachten voordat hij/zij naar binnen geroepen wordt. En dan begint de wachttijd pas echt. Uitslag van het lab (bloedprikken), gaat minstens 2 uur duren. Maar dat is pas vanaf het moment dat het lab het bloed binnen heeft. Het is de taak van de verpleging om de buisjes bloed naar boven te brengen. Dit wordt pas gedaan wanneer er genoeg verzameld is. Zo komt het dus voor dat er bloed geprikt is, maar dat dit pas 1.5 uur later naar boven wordt gebracht. Op deze manier loopt de wachttijd dus al op richting de 4 uur. Daarom proberen wij als Nederlandse artsen/co-assistenten zoveel mogelijk het zelf naar boven te brengen, helaas is dat vanwege drukte niet altijd te doen.
Daarbij ook nog de mentaliteit van de verpleegkundigen, en dan is er genoeg stof voor al heel wat frustratiemomenten. Er zijn overdag Filipijnse verpleegkundigen, dit zijn goede verpleegkundigen die snel werken. In de avond zijn er echter alleen Surinaamse verpleegkundigen. Als ik wat vraag, hebben ze het altijd te ‘druk’. Op die manier komt het voor dat iemand die snel een infuus nodig heeft, dit pas na 1.5 uur krijgt (frustratie, frustratie, frustratie). Helaas heb ik dit soort verpleegkundige handelingen, als hoe sluit je een infuus aan en stel je het in op de goede tijd, niet geleerd tijdens de voorbereiding voor dit coschap. Nu zou ik het graag zelf willen kunnen, dat zou heel veel tijd schelen!

Wat voor patiënten melden zich aan op de SEH, eigenlijk alles. Mensen met een simpele buikgriep, maar ook veel interne patiënten, neurologie patiënten, cardiologie patiënten, mishandelingen, snijwonden en vooral veel trauma’s (fiets/brommer vs auto). Het is me duidelijk geworden, in het weekend een bot breken is hier geen aanrader. Er wordt een steunverband aangelegd en dan mag diegene maandag naar de poli orthopedie voor gips. Dit gebeurd ook bij breuken waar chirurgische behandeling nodig is.

Zelf sta ik onder supervisie van SEH arsten, dit zijn Nederlandse of Surinaamse artsen. Supervisie betekent hier overleg over het beleid, meekijken wordt bijna nooit gedaan. Op deze manier schrijf ik zelf de recepten (app van farmaceutisch kompas nog nooit zo nuttig geweest), leg zelf uit aan de patiënt wat er aan de hand is. Waar in NL de arts-assistent nog met je meekijkt, mag ik het hier allemaal zelf doen. Dit is erg leerzaam, waarbij de comfort zone aardig wordt opgerekt. Toch is het wel belangrijk grenzen aan te geven. Als ik een verdoving moet zetten dat ik nog nooit zelf gedaan heb, ga ik dat ook niet alleen doen. Na even zeuren komt er dan wel iemand mee om me te helpen.
In deze 2 weken is er vooral 1 patiënt bijgebleven. Deze man had een breuk in een nekwervel, waarbij deze wervel echt naast de wervelkolom stond. Wonder boven wonder had deze man nog een verlammingsverschijnselen. Wij wilden bedrust voorschrijven, waarna de volgende dag de chirurg de behandeling over zou nemen. Echter, patiënt had geen geld voor behandeling. Hij is naar huis vertrokken, waarbij de kans op blijvend letsel (als verlamming) heel groot is.

Binnenkort zal ik wat schrijven over het leven buiten de SEH, wat hier natuurlijk ook gewoon doorgaat.