de eerste week

Nu even een uitgebreider verslag van onze eerste week in Kameroen.
We waren gewaarschuwd voor het vliegveld in Douala, dat het daar vol is met mensen die van alles van je willen, je tassen dragen en daar geld voor willen, je de taxi in proberen te krijgen enz. Nu hadden wij het geluk dat wij om 3 uur in de nacht landen, dus hadden we nergens last van. Behalve dan van het feit dat onze tassen er niet waren, samen met nog een stuk of 15 andere tassen (had eigenlijk ook niet anders verwacht). Uiteindelijk zijn we opgehaald door een contactpersoon van ASHIA. Hij ging wel even ons geld wisselen op het vliegveld (dus eigenlijk gewoon op straat), liet ons achter op een parkeerplaats in het donker, met de sleutel in het contact, maar wel met de opmerking dat we niemand binnen mochten laten, lekker logisch dus:p

Uiteindelijk zijn we dan een dag later dan gepland op de bus gestapt. Achteraf was dit wel lekker, want anders hadden we een reis van 28 uur gehad, dan was de busreis heel zwaar geweest. De tijd die we in de lucht doorgebracht hebben was namelijk even lang als de tijd in de bus van Douala naar Bamenda, alleen dan op harde stoelen en bijna geen beenruimte (en ik krijg al last van mijn benen tijdens 1 uur college, laat staan 7 uur in een bus zitten), met z’n drieën op elkaar gepropt (viel gelukkig nog mee, meestal is het met z’n vieren op een bank voor 2 personen).
Het verkeer in Kameroen is een belevenis op zich, er bestaan geen verkeersregels, tenminste niet die wij konden ontdekken:P Er zijn driebaanswegen, maar voor welke kant de middelste baan is, is niet helemaal duidelijk. Het is in ieder geval wel duidelijk waar de afgekeurde auto’s in Europa heen gaan, maar hier functioneren ze nog prima, vooral als botsauto’s:) Maar met een bus die in Europa al jaren is afgekeurd, kan je toch nog veilig op je bestemming aankomen, hoop dat dit de rest van onze tijd hier ook zo is… Ik weet in ieder geval zeker dat ik me hier niet achter het stuur waag, denk dat er dan weleens doden kunnen gaan vallen, inclusief mezelf:p
Wat hier erg opvallend is, dat men hier gewoon met alcohol op achter het stuur mag (best eng idee). De driver van het ziekenhuis ging gewoon met 2 bier (lees 1.2 liter bier) op achter het stuur, maar hij zij wel dat hij zelfs met 10 bier (dus 6 liter bier) gewoon nog kan rijden, moeten we in NL eens proberen:)

Het ziekenhuis is op zich nog best groot, er zijn normaal 2 artsen, nu zijn ze met z’n drieën. Er kunnen zo’n 60 patiënten liggen, en twee operatiekamers (noemen ze het theater). De vieze operatiekamer gebruiken ze, de schone houden ze schoon. Waar is de logica???
De operatiekamer zelf is voor Afrikaanse begrippen nog redelijk. Men doet het met wat er op dat moment voor handen is, dat betekent dus als het moet verdoven met ketamine, een middel waar de patiënt wel van gaat slapen maar waarvan hij tijdens de operatie ook weer wakker wordt (best schokkend om te zien). Niet intuberen, de patiënt krijgt extra zuurstof via een slangetje in de neus. Geen monitor voor het hart (wij vragen ons toch echt af hoe je dan merkt dat je patiënt een hartstilstand krijgt, misschien dat we nog een keer antwoord op onze vraag krijgen door het mee te maken…), bloeddruk meten met de hand enz. Het gaat allemaal wel zo steriel mogelijk (alhoewel; hoe kan je iets steriel noemen als de vloer vies is en er op de deur naar de operatiekamer gewoon een spin zit). De artsen dragen laarzen, de rest eromheen slippers met blote voeten (lekker als je daarna met de slippers door het bloed op de vloer loopt, vooral vaak HIV besmet bloed…). Maar de instrumenten zijn steriel, en dat is toch wel heel belangrijk, en de artsen weten wat ze doen.




Als arts hoeft men hier zich niet te specialiseren, men moet gewoon alles kunnen. Van een hernia operatie (waar je in NL toch echt eerst 6 jaar voor in opleiding geweest moet zijn) tot operaties in de buik en borstkas. Alleen bij echt speciale gevallen worden mensen doorverwezen naar grotere ziekenhuizen.

Verder is er bij het ziekenhuis een out patiënt clinic, hier komen patiënten van buiten het ziekenhuis langs met hun klachten. Zo’n ‘spreekuur’ gaat heel anders dan in NL. Patiënt wordt gevraagd wat voor klachten ze hebben (juist gesloten vragen, want anders blijven ze praten), er wordt even snel lichamelijk onderzoek gedaan (ogen kijken, in de mond kijken, aan de nek gevoeld, en buik gevoeld) en dan wordt er meteen mogelijke diagnoses aangeplakt, waarbij altijd malaria en tyfus in het rijtje voorkomen. Best vaak worden patiënten opgenomen, terwijl ze niet zo heel ziek overkomen. En er wordt echt gestrooid met medicijnen, voor elk pijntje dat er is wordt er meteen tramadol voorgeschreven (een best sterke pijnstiller). Elke patiënt gaat met minstens 5 verschillende pillen naar huis, nu snap ik waar de antibioticaresistentie vandaan komt…
Soms wordt er vanuit zo’n onnauwkeurig lichamelijk onderzoek besloten dat iemand geopereerd moet worden, waarschijnlijk omdat ze dan pas kunnen zien wat er eigenlijk aan de hand is…
Maar gelukkig is er wel een lab, röntgenapparaat en echo (MRI en CT scan, vraag me af of ze überhaupt weten wat het is). Dus diagnoses kunnen uiteindelijk nog best wel gespecificeerd worden.

Onze dagen in het ziekenhuis zien er als volgt uit: het begint om 5 uur met het luiden van de kerkklokken (ja, de mensen gaan toch echt om 5 uur al naar de kerk…), daarna begint om 6 uur het leven op straat en worden wij toch echt wel wakker. Om 7 uur gaat de wekker dan, zodat we rond een uur of 8 in het ziekenhuis zijn. Dan ligt het er een beetje aan wat er te doen is, ronden meelopen, meelopen met de outpatient clinic, operaties bijwonen, bevallingen bijwonen enz. Genoeg te doen dus. Tot hoe laat een dag duurt is ook weer afhankelijk van wat er te doen is en wat wij willen. Het kan duren tot een uur of 3, maar ook langer.
Daarna is er niet zoveel meer te doen, als er tenminste geen spoedgevallen binnenkomen, en zitten we een beetje op de kamer, poging doen om eten te maken en dat soort dingen, best wennen voor mij aangezien ik gewend ben om altijd weg te zijn en me erg snel verveel…

We hebben in de paar dagen dat we hier zitten al best wat heftige dingen gezien. Onder andere een ongeval met een brommer, waar ze met zijn drieën opzaten (meestal zijn het er meer op 1 brommer). Een van de jongens had alleen een schaafwond op been, de ander was er iets erger aan toe. Hij had namelijk ook een wond op zijn neus en boven zijn oog (veel bloed), maar vooral een wond onder zijn oog. Moet je je voorstellen, de huid onder het oog was helemaal open en je kon zo met je vinger onder de huid, echt heel erg vies (Margriet werd er ook echt niet goed van). Uiteindelijk is dit allemaal gehecht, hopen dat de jongen niet blind wordt aan dat oog.
Verder ook een operatie gezien waarbij een deel dikke darm in een ander stuk van de dikke darm was geschoven, wat hier nu precies de oorzaak van was weten we niet, misschien een complicatie bij tyfus? De darmen van de man waren helemaal geperforeerd (kapot gegaan). Toen we de stukken darmen uiteindelijk uit elkaar hebben gekregen zat er een stuk darm binnenste buiten gekeerd, best raar om opeens tegen de binnenkant van een darm aan te kijken… Maar nadat het geperforeerde stuk darm verwijderd was en de twee uiteinden aan elkaar zijn gezet, heeft de man de operatie wel overleefd. 3 dagen later zag de man er al een stuk beter uit!!!
Donderdag hebben we de eerste keizersnede gezien. Het kindje ademde niet en wij dachten dat het dood was, gelukkig ging het na reanimatie alsnog ademen. De mensen gaan best hard om met zo’n klein kindje, houden het op de kop, schudden, en hard op de rug slaan, het is allemaal om te proberen het kindje in leven te houden, maar vindt het er niet prettig uitzien.
Vrijdag mocht ik ‘assisteren’ bij een operatie (spoedkeizersnede). Best raar, sta je opeens steriel. Je mag dan niets meer aanraken en natuurlijk krijg ik dan overal jeuk:p Het was de bedoeling dat ik de materialen aan zou geven, alleen begreep ik de arts meestal niet en wist ik echt niet was ik aan moest geven, uiteindelijk heb ik maar klemmen vastgehouden om de buik open te houden…

Ik kan heel goed tegen vieze wonden en operaties, maar van spinnen krijg ik echt de kriebels (hoe klein ook). In het toilet zat een hele grote spin (maar dan ook echt groot!), volgens een jongen die daar rondliep was hij niet giftig dus hij kon daar wel blijven zitten, maar daar waren wij het niet mee eens. Hij was gelukkig onze held en heeft die spin verwijderd:) (waarbij margriet alsnog de deur voor zijn neus dichtgooide toen hij ons de dode spin wilde laten zien). We zullen er vast nog wel meer tegen gaan komen

De elektriciteit valt hier regelmatig (lees: elke avond) uit, maar we hebben gelukkig onze hoofdlamp, zodat we toch nog een beetje onze weg kunnen vinden in het donker:)
Douchen gaat met koud water, als we warm water willen moeten we eerste water koken en dat dan via een emmer over ons hoofd heen gooien. Maar op zich is koud water ook wel prima, even doorbijten…

Alles bij elkaar is het hier wel een beetje kramperen, maar alles went, we zijn gelukkig flexibel. Denk wel dat als we over 7 weken weer in NL aankomen erg zullen genieten van de luxe (blijven toch echt gewoon luxe paardjes:))

Als het gelukt is staan er wat foto’s bij. Margriet heeft er ook nog wat andere foto’s op staan: Margrietje88.waarbenjij.nu