week 5

Deze week is een erg rustige en saaie week geweest (maar ja, die moet je in 8 weken tijd natuurlijk ook wel een keer hebben…). Beide ziekenhuizen waren erg rustig, weinig (nieuwe) patiënten opgenomen (In Baigom waren sowieso erg veel bedden leeg!). Ook de consultaties waren in beide ziekenhuizen erg rustig. Het is vast een bepaalde periode dat het rustig is, hoop dat het volgende week weer wat aantrekt! Daarnaast hadden we naast het ziekenhuis ook niet zoveel te doen, gelukkig was het wel mooi weer (grotendeels), zodat we wel op het balkon konden zitten…

Op maandag en dinsdag zijn we naar het ziekenhuis in Foumbot geweest. Beide dagen hebben we bij de consultaties gezeten. Beide keren niet heel boeiend, maar de arts krijgt wel steeds meer iets van; ik wil jullie ook wel vertellen waar de patiënt voor komt, dus het wordt wel wat leuker… Een van de patiënten was een man met een hydrocele (vocht in de balzak). In Akum zou je hieraan geopereerd worden, hier zei de dokter: dat doen we niet. Maar naar ons idee laat je iemand hier niet zomaar mee rond lopen:s
Op maandag hebben we ook de ronde gedaan. Nog steeds heel veel motorongelukken (met de meest vieze wonden…), dit zijn vooral jonge mannen die dus duidelijk veel te hard rijden!
Omdat we nu voor het eerst de hele ronde meeliepen, kwamen we nu ook in echt schokkende slaapzalen. Dit waren hokjes waar net 2 bedden in konden en waar geen eens een raam in zat, daar laat je toch geen mensen liggen!
Op dinsdag hebben we nog een operatie gezien (een ovariumcyste, maar lang niet zo groot als die we al gezien hadden…). Alhoewel er veel bloed was, was er geen ‘zuigmachine’ om het bloed weg te zuigen, dit wordt gewoon met doekjes gedaan. Verder was het ook weer duidelijk dat ze hechten hier niet zo belangrijk vinden. Werd het in Akum nog laag voor laag gedaan, hier hechten ze gewoon alleen de huid, en dan ook nog eens zo slecht dat er hele lelijke littekens ontstaan…We hebben ook nog een besnijdenis gezien bij een volwassen man, was dit bij kinderen niet prettig om te zien, hierbij vond ik het eerder op castratie lijken!
Verder was er weer een motorongeluk gebeurd. De jongen was behoorlijk geschaafd (wonden die echt wel even behandeld moesten worden) en had een heel dik oog. Maar het eerste wat aan de man gevraagd werd was of hij wel geld had. Hier schrok ik echt best van, dat men eerst geld wilt zien voordat er geopereerd wordt of voordat er medicijnen verstrekt worden kan ik me nog voorstellen. Maar wanneer iets ‘spoed’ is en het duidelijk te zien is dat iemand hulp nodig heeft, hoort geld niet het belangrijkste te zijn!

Op woensdag tot en met vrijdag zijn we naar het ziekenhuis in Baigom gegaan.
Omdat woensdag dr. Hubert weer eens niet aanwezig was, zijn we weer met de vrouwelijke dokter meegelopen. Als eerste kwamen we bij een kindje met hersenvliesontsteking (en daardoor ook sepsis). Dit kindje was heel erg ziek, had een dode blik in de ogen en erg kortademig. Er is nog geprobeerd met antibiotica en zuurstof het kindje te helpen, maar dit is helaas niet gelukt… Tot nu toe hebben we 3 patiënten dood zien gaan (eigenlijk 5, zie later stukje), en alle 3 kinderen…
Het meisje die vorige week zo gedehydreerd was, leeft gelukkig nog! Erg goed vind ik haar er nog niet uit zien, nog steeds kreunen en levenloze blik, maar ze heeft iig de eerste week overleefd!
We hebben nu ook voor het eerst een ‘slecht nieuws gesprek’ gezien. Maar prognose wordt hier niet in genoemd, alleen de diagnose, maar niet het gevolg…
Op donderdag en vrijdag was dr. Hubert er gelukkig wel. Op donderdag was het opeens zo van, doe maar het onderzoek bij de patiënt (zwanger) en ik ben even weg. En het ging best goed, denk dat we eind volgende week volleert zijn in het voelen van de baby in de buik:)
Op vrijdag was het ONTZETTEND rustig. In 4 uur tijd hebben we wel 6 patiënten gezien:s Maar we zijn samen met dr. Hubert spelletjes gaan spelen op de computer, o.a. freecell in pinball. Dr. Hubert kende dit niet en vond het erg leuk om te leren en wij kwamen zo de tijd op een leuke manier door:) (Het was wel zijn idee hoor!!!) Als er een patiënt kwam, was het vooral zo van, jullie weten wel wat jullie doen en ik blijf lekker het spelletje afmaken.
We hebben nu pas dr. Hubert echt goed leren kennen, nogal jammer dat dit nu pas is, aangezien we over een week alweer vertrekken… Maar ja, dat krijg je als je elkaar de hele tijd misloopt…

Dit weekend was wel heel erg leuk!
Op zaterdagochtend hebben we een excursie gedaan naar een meer, echt heel erg leuk! We gingen met de motortaxi de berg op, een rit van ong. 30 minuten. Deze rit was door super mooie natuur, niet verhard dus best wel bumpy. Maar ik zat veilig tussen 2 afrikanen ingeklemd dus dat was gelukkig lang niet zo eng als ik verwacht had:) Onderweg werden we op een gegeven moment tegengehouden door een groep jonge mannen die aan de weg aan het werk waren. En wat gebeurd er: natuurlijk worden wij tegengehouden (en dat echt letterlijk door een zeis voor de motor te zetten) en zonder te betalen kwamen wij er echt niet door. Alle andere motoren mochten wel gewoon doorrijden, hoezo DISCRIMINATIE!!! Het meer zelf was erg mooi, een klein krater meer, en de taxichauffeurs waren erg aardige en behulpzame jongens dus dat was erg gezellig:)
In de middag kwamen er 8 studenten uit Akum voor een weekendje Foumbot. Erg leuk om ook weer andere Nederlanders te zien en omdat wij natuurlijk ook in Akum hebben gezeten, konden we leuk ervaringen uitwisselen. Zij zitten nu met 8 studenten in Akum, volgende week zijn dat er 13 en dan zit er niemand meer in Foumbot, hoezo eerlijk verdeeld…
Voordat we bij Bernadette gingen eten, gingen we nog even een barretje in. Maar ja, het blijft hier toch echt regenseizoen. Al snel begon het te hozen, en dat ging meteen maar even anderhalf uur door. Toen het net even iets minder werd, gingen wij maar snel ‘lopen’. Dit werd op een gegeven moment dus rennen. 10 blanke meiden rennend over straat, dat moet voor een Kameroenees toch wel een heel erg komisch gezicht geweest zijn:)
In de avond zijn we met zijn allen gaan stappen. We hadden een aantal mannen (o.a. Fopa) bij ons van ASHIA als onze ‘beschermers’. En dat was wel nodig ook, waar de mannen in het begin nog prima waren, werden ze aan het eind van de avond echt lastig. Het woord non begrepen ze opeens niet meer helaas… Gelukkig waren Fopa en co er om het een beetje in de gaten te houden, zodat als ze echt vervelend werden ze in konden grijpen… De nachtclub was 5 minuten lopen van ons huis, maar we moesten toch echt door Fopa met de auto naar huis gebracht worden, want volgens hem is het in het donker veel te gevaarlijk…
Dansen kunnen afrikanen erg goed, goed gevoel voor ritme en ze vinden het vooral ook erg leuk (vooral voor de spiegel:))
Op zondag lekker een rustig dagje gehad, van het mooie weer genoten en de meiden zijn uiteindelijk rond een uur of 1 weer vertrokken naar Akum.
Met zijn 10en in 1 huis is leuk, maar weer met z’n 2en hier zitten is ook wel weer heel erg lekker:)

Omdat zij nu natuurlijk in Akum zitten, hebben we meteen maar even gevraagd naar de 2 patiënten waar wij het meest mee hadden in de tijd dat wij er zaten. Bonafasse (de patiënt die op onze 2e dag geopereerd werd aan zijn darmen) en een kindje dat tbc had en die soms aan de betere hand leek, soms juist weer slechter… Blijkt dat beide patiënten overleden zijn (en dat maakt dan dus 5…) Omdat we bij deze patiënten emotioneler betrokken waren, vind ik dit wel erger, maar ik kan me er gelukkig goed voor afsluiten!

Nu nog 5 dagen stage, ik zie er nu een beetje tegenop, we zijn er nu wel klaar mee. Maar dat is altijd zo de laatste week, ook als je maar 4 weken gaat… Weet zeker dat ook deze week de tijd vliegt...