Weer thuis

Onze laatste 2 dagen in Kribi waren helaas dagen met regen. We hadden gepland om deze 2 dagen nog even aan het zwembad/strand te gaan liggen, maar dit ging dus niet door Op vrijdag zijn we nog uit eten geweest met Marius en de zaterdag was echt een dag van de tijd uitzitten…

Op zondag zijn we dan vertrokken naar Douala. De reis verliep heel soepel. De bus zag er heel krakkemikkig uit, maar gelukkig viel dat alles bij elkaar wel mee (er zaten alleen een beetje te weinig ramen in de bus, gevolg: stank en warmte…).
Op het busstation in Douala werden we opgehaald door Salom, de chauffeur die ons 8 weken geleden ook op het vliegveld ophaalde. Hij bracht ons naar een hotel waar we nog even 12 uurtjes moesten wachten. Om 1.30 haalde hij ons op om naar het vliegveld te gaan. Hier is hij helemaal met ons mee gelopen tot hij echt niet verder mocht, wat ons veel geld bespaart heeft (corruptie is natuurlijk ook op het vliegveld een bekend verschijnsel).
De reis verliep soepel, maar een uurtje wachttijd in Casablanca, ideaal dus. Bij een van de maaltijden in het vliegtuig zat een bakje yoghurt, heel simpel, maar voor ons ontzettend lekker (en ik ben niet eens een echte yoghurt fan).
Uiteindelijk zijn we dan samen met onze tassen (geheel onverwacht de reputatie van air maroc kennende…) geland op schiphol. Het eerste contact met de Nederlandse wereld, een toilet wat uit zichzelf doorspoelt. Heel anders dan een klein emmertje vullen met water, waarmee je weer een grote emmer vult, waarmee je het toilet door kan spoelen… (of gewoon een gat in de grond, dat hoefde al helemaal niet doorgespoeld te worden…)

Kameroen, een land met een hele mooie natuur, maar vooral een land dat bestaat uit corruptie, een land waarvan de bevolking niet heel vriendelijk is, waar ze op bevelende manier praten. Een land dat lastig is voor blanken, een land dat absoluut geen aanrader is voor Europeanen. Maar het is ook een land dat mij een leerzame ervaring heeft gegeven. Een land waardoor ik ben gaan beseffen wat ik wel aankan in een Afrikaans land, maar vooral ook wat ik niet aan kan, waar ik niet zou kunnen leven. De droom om ooit in een Afrikaans land te gaan werken, de droom die in Tanzania is versterkt, is in dit land juist ontkracht. Maar West-Afrika is Oost-Afrika niet, die ervaring heb ik nu ondertussen wel…

Nu wordt het weer wennen aan Nederland. Opeens niet meer altijd uit moeten kijken waar je loopt, want hier zijn geen motortaxi’s. Geen kippen en geiten meer die op straat lopen, geen kleurrijke markten meer. Wat ik absoluut niet zal missen zijn de woorden: ‘La blanche’ en ‘White man’, daarmee ben ik 8 weken lang teveel nageroepen. Opeens zijn er weer verkeersregels, supermarkten waar je alles krijgen kan wat je wilt. Maar ook een tijd waaraan je je moet houden, hier is 8.00 uur ook echt 8.00 uur en niet 9.00 uur of nog later.

Alles bij elkaar heb ik absoluut geen spijt van mijn stage in Kameroen, ik zou het zo nog een keer doen. Alleen het reizen zou ik wat verkort hebben, want 2 weken (of eigenlijk 16 dagen) was wel wat te lang in een land waar reizen lastig is, waar (bijna) geen toerisme is, en vooral, waar het regenseizoen is!!!