derde week

Afgelopen weekend weer niet zoveel gedaan. In de weekenden zijn er helaas niet al teveel dingen te zien, het enige wat we een beetje doen is wandelen, wat wel heel leuk/mooi is. We hebben een poging gedaan om wat kleding te wassen, maar de ergste vlekken gaan er niet uit en het duurt dus 4 dagen voordat de kleding droog is, het is daar buiten veel te vochtig voor, niet echt een succes dus (des te meer waardering voor een wasmachine).
Op zondag kwamen er 3 studenten uit Foumbot. Zij waren daar klaar met hun stage en kwamen naar Akum om met ons een trip te gaan doen. Het was leuk om even wat andere Nederlanders te spreken, en hun verhalen te horen. Op zondagavond zijn we ‘uit eten’ geweest in Bamenda, aangezien hier geen ruimte is om voor 5 man te koken. En wij waren er ook wel aan toe, eindelijk weer een stuk vlees. De terugweg was helaas iets minder leuk. Het was namelijk echt keihard gaan regenen en onweren (Vicky, onze rit naar schiphol was er niets bij!). Wij moesten ondertussen wel met de taxi naar huis, want het werd steeds donkerder en in het donker in de taxi leek ons niet zo’n goed idee. Ik dacht tijdens deze rit echt dat ik mijn ouders de dag daarvoor voor het laatst gesproken had, zo ontzettend eng was het. De chauffeur zag geen hand voor ogen, reed wel 70 km/uur, op een weg langs een ravijn en doordat de weg een rivier was geworden ook veel aquaplanning (of hoe je dat ook schrijft). Zelfs de chauffeur vond het te hard regenen, in plaats dat hij dan gewoon wat langzamer gaat rijden… Toen we eindelijk bij het ziekenhuis aan waren gekomen (gelukkig) zat de onweersbui echt recht boven ons hoofd. Ik stapte de taxi uit, meteen een klap en flits tegelijk (en ik ben al zo’n held met onweer) en wist niet hoe snel ik door de modder weg kon komen. Gelukkig zag ik door de flits een paar Afrikaanse vrouwen staan schuilen, dus ben maar naar hen toe gevlucht. Daar gewacht tot de ergste bui over was en uiteindelijk met een telefoon als lichtje de modderweg opgelopen naar het ziekenhuis, het regenseizoen was hiermee echt geopend!

Op maandag zijn we dan de ringroad gaan doen, dit is een rondweg (360 km) langs hele mooie natuur, met onder andere vele kratermeren en de grassfields, waar vele kuddes koeien grazen. We wisten van tevoren dat de weg een beetje bumpy zou zijn. Omdat we met zijn vijven gingen, betekende dat wel met zijn vieren op de achterbank (en dat 2 dagen lang in de auto, 9 uur per dag), maar het was op zich best te doen.
Op maandag zijn we uiteindelijk om 7.15 weggereden en kwamen we rond 16.00 aan in de plaats waar we zouden overnachten.
Het eerste gedeelte van de weg was nog best te doen, hier een mooie waterval en een kratermeer gezien. In een dorpje onderweg nog wat eten en benzine ingeslagen, en zijn toen de echte bad road opgegaan. En dit is dan nog zacht uitgedrukt. Het eerste stuk was modderig, naar beneden en dus ook glad, waarbij je regelmatig de achterwielen voelde wegslippen, niet heel relaxed dus (was blij dat het regenseizoen nog maar net begonnen is, anders was het nog veel slechter geweest). Na nog een meer bezocht te hebben, waar gas in de grond zit, zijn we verder gegaan op een weg wat in de lonely planet beschreven staat als een stuk zonder infrastructuur. En dat klopt dus ook wel, weet niet hoe je het moet beschrijven maar de weg leek misschien nog wel het meest op een opgedroogde rivierbedding, met overal stenen, kuilen enz. Ik zou er niet eens willen wandelen, maar het was wel spectaculair, met een auto die vaak scheef hing (en erg goed was voor blauwe plekken) door een van de mooiste stukken natuur die ik ooit heb gezien (helaas was het niet goed op foto’s vast te leggen), namelijk de grassfields. Dit was echt in de middle of nowhere, waar soms wat nederzettingen waren te vinden. Deze mensen leven van hun koeien, scholen vindt je er zelden, en gezondheidszorg is sowieso ver te zoeken. Respect voor deze mensen, hoe ze hier leven.
Uiteindelijk werd het landschap weer wat meer regenwoudachtig. Voordat we in het plaatje aankwamen waar we gingen overnachten moesten we eerst nog een stuk omhoog. Hier zat ook een behoorlijk schrikmoment, door de modder begon de achterwielen weer te slippen maar nu zaten we letterlijk 10 cm van een afgrond vandaan met de wielen, gelukkig hadden we een erg goede chauffeur! Het stadje waar we uiteindelijk overnacht hebben vond ik niet heel prettig, de mensen waren niet zo vriendelijk en uiteindelijk was er maar 1 restaurant die voor ons wilde koken. Hebben hier vis gegeten (was erg lekker, vond het alleen wat minder dat we echt een hele vis op ons bord kregen, houdt er niet van als ogen me nog aan kunnen kijken…)
Op dinsdag zijn we ook weer om 7.00 weggereden, het hotel had even de prijzen verdubbeld omdat wij blanken waren, maar dat hebben we mooi niet betaald. Deze dag was een beetje een pechdag. Het begon met een wandeltochtje naar een grot, ik was hier al afgehaakt omdat ik het te steil vond. Achteraf was dit mijn geluk, want de anderen kwamen in een mega onweersbui terecht en moesten door de stromende regen teruglopen, terwijl ik lekker onder een afdakje met Afrikanen stond te praten:) Nadat we uiteindelijk verder reden, kwamen we al snel het volgende probleem tegen, namelijk dat de weg een stuk was weggeslagen (een gat van meer dan een meter diep). Ze waren gelukkig wel al bezig met repareren en dat zou 45 minuten duren. Op een gegeven moment ging ik samen met een van de andere meiden even bij het gat kijken, en dachten echt dat het nog wel een paar uur zou duren. En 1 minuut later zei onze chauffeur dat we het gingen proberen (als eerste van alle auto’s die stonden te wachten). Ondertussen was er ong. een gat van een halve meter breed iets minder diep gemaakt, dus nooit breed genoeg voor een hele auto. Weet niet hoe de chauffeur het voor elkaar heeft gekregen, maar hij heeft ons erlangs gekregen! De auto hing op een gegeven moment zo scheef dat ik dacht dat we omgingen, maar nee hoor:) Een klein stukje verder, kwam de chauffeur ermee dat de remmen niet goed meer werkten, soms weigerden ze. Als we ermee door zouden rijden kon hij niet garanderen dat we weer veilig thuis zouden komen. Dus zijn we maar in het eerstvolgende dorpje gestopt om de remmen te laten maken. Na een stop van uiteindelijk 2 uur zijn we weer doorgereden, waarbij we na 10 minuten weer stil stonden, nu met een oververhitte motor. Daarna hadden we het allemaal wel gehad en zijn we maar in 1x teruggereden naar Bamenda (met ondertussen nog een erge mistige tocht over de mount Oku), hebben uitstapjes onderweg maar laten zitten.
Deze 2 dagen waren erg gezellig en mooie natuur gezien, het was de moeite waard!

De rest van de week weer gewone stagedagen gehad. Woensdag meerdere operaties gezien, dingen die je in Nederland ook kan zien, maar nooit zo groot, hier lopen de mensen er namelijk jaren (een zelfs 10 jaar) mee, voordat ze er een keer mee naar de dokter gaan.
Het baby’tje waarbij vorige week TBC is geconstateerd leeft nog steeds, fijn om te zien!
Bonafasse, de patiënt met de in elkaar geschoven darm, gaat helaas iets minder goed. Vorige week moest hij eigenlijk alweer geopereerd worden, maar toen was er geen familie om te betalen dus kon het niet. Omdat dokter George afgelopen week op reis was, was er geen bekwame chirurg om de operatie uit te voeren en nu is het waarschijnlijk al te laat. De anastomose (verbinding tussen 2 darmdelen) is gebroken, maar de patiënt heeft een te laag Hb om nog anesthesie aan te kunnen, ook is de bloeddruk te laag. Ik hoop echt dat hij het overleefd, maar ben bang voor het ergste…
Vandaag zou er een keizersnede plaatsvinden, om 10 uur vanochtend was dit al duidelijk. Nu om 15.00 is dit nog steeds niet gebeurd, en het duurt waarschijnlijk ook nog wel even. Toch raar, de vrouw heeft al een paar uur weeen, dus veel pijn, maar alles blijft zo langzaam gaan, soms best frustrerend.
Omdat dokter George op reis was hebben we afgelopen 2 dagen met dokter Goodfried mee gelopen, deze man kan iets minder goed engels, maar heeft wel meer tijd voor zijn patiënten. Dr. George heeft het altijd over de school of lightening (en dat betekent dus opschieten). Het is wel even lekker om nu iemand te hebben die wel de tijd neemt voor zijn patiënten (ook al is hij daardoor een stuk langzamer).


We hebben besloten maar 3 weken in Akum te blijven, en zondag voor 3 weken naar Foumbot te gaan (eigenlijk zou het 4:2 zijn). De andere studenten hadden erg leuke verhalen over Foumbot. En wij denken dat 2 weken daar te weinig zijn, en 3 weken in Akum zijn op zich wel genoeg. Daarnaast komen er aankomend weekend 6 nieuwe studenten naar Akum, waarbij we dan met 8 studenten in het ziekenhuis mee zouden lopen, dit vinden wij veel te veel. Nog een voordeel, het is in Foumbot veel warmer:) Zijn het koude weer hier nu wel zat, nooit zon, altijd met lange broek en vest aan lopen en vaak zelfs nog met een trui erbij.
Wij gaan dus zondag naar het franstalige gedeelte van Kameroen, weer een extra uitdaging. Er is daar wel een cholera uitbraak, maar met goed oppassen moet het wel te voorkomen zijn dat we dat oplopen (dus geen zorgen:))

We hebben gehoord dat het internet daar veel slechter is, hotmail werkt waarschijnlijk helemaal niet. Dus als iemand me wil bereiken, ben ik nog wel bereikbaar op verweij1988@gmail.com. Ik hoop dat ik nog wel wat berichtjes op deze site kan plaatsen, maar ook dat weet ik niet zeker.