tweede week

Ons eerste weekend in Akum hebben we het lekker rustig aangedaan. Zaterdag even naar Bamenda gegaan om eten te halen en op internet te gaan (wat hier dus echt heeeeeel erg frustrerend is...) en verder de zaterdag niets gedaan. Zondag wilden we eigenlijk naar een meer in de buurt, maar daar konden we niet alleen naartoe, dus wilden we een wandeling in Akum gaan maken (dit kon wel alleen). Een engelse sister (missionaris, zit hier al 40 jaar) had ons uitgelegd dat er een mooie wandeling was naar een heuvel, waarvandaan je een mooi uitzicht had. We hadden alleen de verkeerde weg genomen (het zal ook eens niet zo zijn:P) en we hadden de heuvel die we moesten beklimmen wel gezien, maar daar bleef het ook bij… Maar het was wel een erg leuke wandeling, met heel vriendelijke plaatselijke bevolking. Onder andere een jongen waar we een tijd mee hebben gepraat (heeft ons meteen zijn mango’s en zijn nummer gegeven) en een vrouw die zichzelf een healer noemde. The lord (zijn hier erg christelijk) had haar kracht gegeven om mensen te genezen (jaja…).
Afgelopen week weer normale dagen in het ziekenhuis gehad. Maandag was de dag van de malaria, dr. Georges heeft ons alles verteld over malaria, heel interessant! Verder hebben we deze dagen de ronde gelopen, wat hier 3 uur duurt. Er is namelijk maar een arts die de rondes loopt, de andere doet de outpatient clinic. En als je veel patiënten rond moet (denk aan zo’n 60 patiënten) dan duurt dat natuurlijk wel even. Wat mij erg opviel was dat ze hier medicatie tegen maagpijn geven die wij tegen epilepsie geven. Het is een middel dat zenuwen stillegt, en de redenatie is dan ook dat de zenuwen naar de maag nu minder goed werken en er dan ook minder maagpijn is… (evidence based medicine? Daar doen ze hier niet aan…)
Maandag voor het eerst een besnijdenis gezien (en hoop ook voor het laatst!) In Kameroen, of eigenlijk bijna alle Afrikaanse landen, is het de gewoonte om jongetjes te besnijden. Dit heeft culturele redenen, maar ook vanuit hygiënisch oogpunt. Zij geloven dat mannen dan minder snel SOA’s en HIV verspreiden (in NL denken we daar toch echt anders over). Zo’n besnijdenis doen ze hier een paar dagen na de geboorte, zonder verdoving. De baby huilt heel hard en het is heel vies om te zien, maar wel goed om een keer gezien te hebben.
Woensdag was de dag van de operaties. Er waren er eigenlijk 3 achter elkaar, wij hebben daar 2 van gezien. Een van die patiënten was een vrouw die we vorige week in de outpatient clinic hadden gezien. Zij kwam toen met de klacht dat ze al 6 jaar geen kinderen meer had gekregen. Dr. Georges vond dit toen meteen een chirurgische casus (in NL was ze eerst de medische molen ingegaan) en vandaag ging ze dan onder het mes. En wat bleek, ze had verkleefde eierstokken (bekende complicatie van chlamydia…), als het goed is kan ze nu weer gewoon kinderen krijgen. Tijdens deze operatie is meteen de blinde darm maar even weggehaald, zodat die later niet kan gaan ontsteken (ze denken: dat kan ooit nog eens problemen geven, nu is de buik toch open, dan meteen de blindedarm er maar uit…)
Het is hier soms frustrerend hoe langzaam dingen gaan. Al vanaf het weekend lagen er 2 baby’s in het ziekenhuis, beide baby’s waren toen nog redelijk. De ene baby bleek TBC te hebben. Hier kwamen ze donderdag achter (toen eindelijk een keer de foto gemaakt was), de baby kreeg toen ondertussen al bijna geen lucht meer (ze kon alleen nog piepen), er is toen via een drain veel bloed uit de longen gehaald, maar het gaat nog steeds niet goed. Hopelijk haalt ze het. De andere baby heeft het niet gehaald, de hele week werd er bijna geen aandacht aan het kindje gestoken en toen ze er donderdag eindelijk achter kwamen dat ze teveel eiwitverlies had, was het eigenlijk al te laat. De medicatie was op dat moment niet aanwezig en het kindje is uiteindelijk overleden. De dokter geeft de schuld aan het feit dat de medicatie er niet was, wij denken dat er gewoon niet genoeg aandacht aan het kindje is geschonken…
Afgelopen week zijn we een paar dagen door dr. Georges en verpleegkundigen uit het ziekenhuis meegenomen naar families in de buurt. Maandag waren we meegenomen naar het huis van een van de verpleegkundigen, zij woont in een compound samen met andere verpleegkundigen. Het is toch erg dat wij al zeuren over een kamer van bijv. 10 m2 met alles erop en eraan. Denk dat haar kamer ongeveer even groot was, maar dan een stuk armer. Koken op een gaspitje, en geen wc en douche, alles bij elkaar schrik je ervan en besef je maar weer eens hoe goed wij het eigenlijk hebben in NL.
Dinsdag zijn we met nog 4 anderen uit het ziekenhuis langs gegaan bij een ander gezin. Hier waren ze juist weer heel rijk, heel mooi huis, normale wc, maar koken blijven ze toch buiten op een vuurtje doen:) Tijdens dit bezoek was er een gigantische onweersbui, het heeft wel 2 uur geregend (en dan niet zo’n beetje ook!)
Wanneer je hier bij mensen op bezoek gaat, is het de gewoonte dat je wat te eten en drinken krijgt. Maandag hadden we een soort soep gegeten (de naam vergeet ik er steeds van), dinsdag kregen we aardappels met allemaal kruiden en vis (misschien dat ik hier nog wel vis leer eten!). Op deze manier leren we een beetje iets van de lokale keuken kennen, wat erg leuk is en vooral erg lekker!!! Toch voel ik me wel bezwaard wanneer ik van deze mensen eten en drinken krijg, zij hebben al zo weinig (en ik zoveel), maar aan de andere kant vinden zij het juist erg fijn als we langskomen en voor ons geeft het een goed gevoel om zo opgenomen te worden in de gemeenschap, hiervoor zijn we toch eigenlijk afgereisd naar Kameroen!
Wil je hier eten halen dan moet je naar de markt in Bamenda. Dit is ongeveer een half uur met de taxi (en kost 50 cent:)). Een taxi moet je hier wel iets anders zien dan als in Nl. Het is namelijk heel normaal dat je hier met zijn 8en inzit. 4 voorin (gewoon met 2 op de chauffeurstoel, de een stuurt, de ander schakelt) en met 4 achterin. Dit past allemaal prima en zit ook prima, kunnen we in Nl ook wel invoeren!
Ondertussen zijn we hier al helemaal gewend aan de beetje primitieve omstandigheden. Omdat het weer hier niet heel mooi is en soms best wel een beetje koud (T-shirt kan net of anders met vest) is het toch best fris om met koud water te douchen. Daarom koken we eerst water en doen we dat in een emmer, waarmee je met een klein emmertje toch een soort ‘douche’ creëert met warm water. Daarnaast is de stroomvoorziening hier echt heel slecht, meestal gaat het licht pas uit als het donker wordt, maar er zijn nu al 2 hele dagen geweest zonder stroom (ook in het ziekenhuis niet, geplande operaties konden niet doorgaan…). Maar ook daar wen je aan…
Het enige wat ik heel erg mis uit Nederland is het eten. Wij moeten hier ons eigen eten koken, een hele uitdaging! De ingrediënten die we hebben: pasta en aardappels (rijst was grandioos mislukt…). Daarnaast zijn er nog wel tomaten, prei, ui en paprika. De rest van de groenten op de markt kennen wij niet en we weten dan ook niet wat we ermee aan moeten… De Afrikanen kunnen heerlijke gerechten maken met deze ingrediënten, maar ons lukt het helaas niet Voor overdag is het ook moeilijk om te zorgen dat we echt genoeg eten, er is brood (wat hier helaas niet vult) en veel fruit. Maar als je net gegeten hebt, heb je na een uur alweer honger (gelukkig zijn er genoeg bananen). Het is absoluut niet zo dat we hier verhongeren, maar je bent het zo gewend om in Nl te eten waar je zin in hebt en vooral ook tot je genoeg hebt, dat je hier vaak nog best wel wat lust maar niet meer weet wat je eten moet… Maar ook dat is weer een uitdaging om aan te gaan!
We zitten hier nu nog maar 2 weken, maar deze 2 weken heeft mij nog veel meer de ogen geopend dan de 4 weken die ik in Tanzania was. In Nl hebben we het zo goed, en de mensen zijn eigenlijk zo onaardig… Wij zeuren echt om de kleinste dingen, als er een keer ergens een stroomstoring is, is dat meteen een groot probleem. Als het eten in een restaurant niet zo lekker is, wordt daar meteen wat van gezegd. Maar wat maakt een avondje zonder licht nu uit, wat maakt het uit dat eten soms niet zo lekker is. Het gaat er toch om dat je überhaupt eten krijgt, uit eten gaan is al helemaal een luxe! Waar het om gaat is dat er genoeg te eten is en een goede gezondheidszorg, de basisbehoeften, die zijn belangrijk. Hier sterven kinderen omdat ze niet genoeg te eten krijgen en vies water drinken. Hier sterven vrouwen in het kraambed omdat er geen goede gezondheidszorg aanwezig is, of omdat ze dit niet kunnen betalen. Hier leven mensen in armoedige omstandigheden. Maar de mensen horen klagen? Nee dat doen ze niet. Ze slaan zich erdoorheen, ze moeten wel. Hier kunnen Nederlanders echt nog wel wat van leren!
Maar ik weet dat als ik eenmaal weer een tijdje in Nederland ben, ook weer zo Nederlands ga worden, zo leef je daar nu eenmaal. Toch ga ik proberen om deze les die we hier zo duidelijk leren te onthouden…
denk datfoto's me nietgaan lukken,margriet gaat hetnog een keer proberen,