week 4

Op zondag aangekomen in Foumbot.
Daarvoor eerst nog een laatste dag in het ziekenhuis gehad (op vrijdag). Dit was meteen de langste dag die we hier gehad hebben, tot 16.30! En eigenlijk wilden ze ons nog langer in de OK hebben, maar wij hadden het wel gehad na een hele dag in de OK staan. Om 9 uur hadden we eerst nog een bevalling gezien (eindelijk) en daarna zijn we meteen de OK ingegaan. Hier hebben we onder andere een baarmoederverwijdering gezien. De diagnose was een vleesboom, maar uiteindelijk bleek het om een eierstokcyste te gaan, maar dan ook niet zo’n beetje een, deze was echt groooot, moest gewoon met 2 handen vastgehouden worden! (heb er foto’s van hoor!). Ik hoop dat dit in NL toch echt eerder wordt gediagnosticeerd, want dit was echt niet normaal. Daarna nog iemand die een liesbreuk had, maar uiteindelijk bleek dit een beklemde liesbreuk te zijn en moest er een deel van de darm verwijderd worden. Ik moest bij deze operatie assisteren, had me voorbereid op een korte operatie, duurde uiteindelijk 2.5 uur. Weet nu wel zeker dat chirurgie niets voor mij is, vind het allemaal heel interessant en leuk om een keer te zien, maar dat lange staan is niets voor mij en het was weer helemaal duidelijk dat ik daar veel te onhandig voor ben:P
De artsen zijn uiteindelijk tot 22.30 doorgegaan met opereren, ben echt blij dat wij het om 16.30 opgegeven hadden.
Het werd onze laatste dag in het ziekenhuis ook weer even goed duidelijk hoe belangrijk geld is, vooral voor de nonnen die het ziekenhuis runnen. Ook al staat iemands leven op het spel, als deze persoon nog niet betaald heeft en een ander wel, willen de nonnen dat diegene die betaald heeft als eerste geopereerd worden. De artsen waren het hier gelukkig niet mee eens, maar volgens mij hebben de nonnen wel het laatste woord.

Op zaterdag zijn we nog even Bamenda ingegaan. Bij een kleermaakster vlakbij het ziekenhuis hadden we kleding laten maken en zij ging met ons mee om het op de markt in Bamenda nog even af te laten maken. Daarna zouden we nog met haar meegaan naar haar vaders farm, maar vanwege de regen (ben ondertussen helemaal gewend aan onweer) ging dit niet door (de weg naar de farm was steil en door de regen te glad geworden). We zijn uiteindelijk wat met haar ouders gaan drinken. Zij heeft een erg lieve vader, hij noemde zich onze papa in Afrika (maar pap, je hebt geen concurrentie hoor:p).
Op zaterdagavond hebben we al afscheid genomen van dr. Georges. Hij vond het erg jammer dat we weggingen, hij had liever ons nog wat langer gehad dan 6 nieuwe studenten erbij. Gelukkig was hij erg enthousiast over onze stage daar, voor ons leuk om te horen:)

Op zondag dan vertrokken naar Foumbot. Het afscheid in Akum was op zich wel lastig, want het is toch 3 weken je thuis geweest, maar ook weer niet te moeilijk want we wisten dat we nog niet terug naar NL gingen:)
Ik vond de reis van tevoren best spannend, voor het eerst samen met de bus naar Bafoussam en daar dan overstappen op een andere bus/taxi naar Foumbot, waar we dan ergens (wisten niet waar) uit moesten stappen, waar iemand ons op zou komen halen. (Gerard)
De reis is op zich best voorspoedig verlopen. Van Bamenda naar Bafoussam was gelukkig maar een 1.5 uur met de bus. We zaten in een mini-bus (met de tassen op het dak), waarmee je in NL max. 15 personen mag vervoeren, hier zaten we er met 27 man in (gelukkig ook wel een paar kinderen!). Deze busjes zijn ook duidelijk niet gemaakt voor lange mensen, ik zat letterlijk met m’n knieën tegen de bank voor mij gedrukt, en bij elke hobbel in de weg deed dit flink pijn (mooie nieuwe blauwe plekken erbij gekregen). In Bafoussam hoefden we alleen het woord Foumbot maar te noemen, en onze tassen lagen alweer op het dak van een ander busje. Gelukkig ging dit busje ook wel echt naar Foumbot. Uiteindelijk zijn we ergens uitgestapt (hadden gelukkig wel al een bordje met Foumbot gezien) en daar zaten een paar mannen in een bar naar ons te zwaaien, wij dachten dus dat dit de persoon was die ons op zou halen. Terwijl we met hun aan het praten waren werd Margriet opeens gebeld door Gerard, daar klopte dus iets niet! We zijn maar bij de weg gaan staan en daar heeft Gerard ons gevonden, gelukkig:)

We zitten hier nu in een stuk groter appartement, een grote woonkamer, keuken, balkon en 3 slaapkamers. Toch slapen Margriet en ik wel weer op 1 kamer, geeft toch wel een prettig gevoel, als er rare beesten rondlopen of je hoort iets raars is er toch iemand vlakbij.
Het is op zich best aardig schoon, maar het is maar goed dat ik niet bang ben voor muizen. Die lopen hier namelijk heel veel, je ziet ze echt overal wegschieten, zelfs van de bedden:p
Verder hebben we hier iemand die voor ons kookt (Afrikaans eten, maar wel heel erg vet, niet echt mijn ding). Maar een heel groot voordeel, er is hier stokbrood te koop. Gelukkig, want dat brood in Akum was echt niet te eten. (honger zullen we nu niet zo snel meer hebben denk ik:))
En nog iets heel belangrijks, het is hier warm! In Akum liepen we altijd met een trui aan, was daar soms echt 15 graden. Hier met een t-shirtje, echt veel beter, eindelijk een beetje zomergevoel… (en een koude douche is hier veel lekkerder:))
Het appartement ligt aan een hele drukke straat, wat een verschil met Akum! Daar hoorde je qua verkeer niets, hier hoor je niets anders. Maar daar wen ik vast ook wel weer aan (hoop ik).

In Foumbot zijn er 2 ziekenhuizen (eentje in Foumbot en eentje in Baigom). Deze ziekenhuizen zijn wel armer dan in Akum.
In Baigom zit dr. Hubert en Foppa (een verpleegkundige). Deze mensen zijn van ASHIA (de organisatie waarmee we hier zijn; a students help in africa). Op maandag zijn we dan ook naar dit ziekenhuis geweest. De artsen zijn erg aardig, maar ik voel me hier minder welkom dan in het ziekenhuis in Akum, maar dat komt denk ik ook omdat je in Akum ook in het ziekenhuis woonde en hier erbuiten. We hebben geen rondleiding gehad en zijn meteen meegegaan met het spreekuur. Veel zwangere vrouwen gezien, waarbij echo’s gemaakt werden en we buiken gevoeld hebben, best grappig:P. En daarnaast ook nog een paar goede diagnoses gesteld ook. Iemand met bijvoorbeeld de typische symptomen van hartfalen. Het is leuk om het nu ook een keer in de praktijk te zien i.p.v altijd alleen maar uit de boeken…
Op dinsdag zijn we naar het ziekenhuis in Foumbot geweest. Dit ligt op 1 minuut afstand van ons appartement, wel lekker. Hier begonnen we om 7.00, het was namelijk operatiedag. Als we daar om 7 uur willen zijn en we moeten nog brood halen (want ja, vers brood is toch het lekkerst) betekent dat wel dat de wekker om half 6 gaat, gelukkig is dit maar 1x in de week, de andere dagen gaat de wekker om 6 uur (haha wel een half uur later:))
Deze dag in Foumbot vond ik niet erg leuk. We hebben namelijk 6 operaties gezien van een liesbreuk, niet echt boeiend aangezien we dat in Akum ook al hadden gezien. Verder sta je hier erg ver van de operatie zelf af, en wordt er helemaal niets uitgelegd (komt denk ik omdat engels moeilijk voor hen is en wij geen frans kunnen…). Tussen de operaties door hadden we nog even 2 uur pauze (30 min. werd even verviervoudigd, echt Afrikaans:P). Deze tijd op een bankje voor het ziekenhuis doorgebracht, in de schaduw (het is hier in de zon wel over de 30 graden:)) en naar mensen kijken, best relaxed. Hoop wel dat aankomende dagen die we daar doorbrengen (zullen er nog iets van 5 zijn waarschijnlijk) wel iets leuker worden, anders is het wel een beetje zonde van onze tijd…

De operatiekamers hier in Foumbot zijn echt nog veel erger dan in Akum. In Akum was steriliteit erg belangrijk, hier veel minder. De chirurgen staan wel steriel, maar daar blijft het ook bij. Alles wordt op de grond gegooid, zelfs gaasjes met bloed worden boven de grond uitgeknepen. Wij staan daar in onze witte jassen, zonder mondkapje voor of hoofdkapje op. Zelfs de chirurg had op een gegeven moment zijn mondkapje niet meer voor:s. Verder staat er regelmatig een deur open, die weer een deur naar de buitenlucht heeft. Mensen lopen in en uit, en zelfs familie loopt tijdens de operatie even naar binnen om bijv. foto’s te maken… Wanneer het licht uitvalt, gaan de luiken gewoon open. Iedereen kan nu naar binnen kijken.
Ook de verdoving is hier niet altijd alles. Patiënten kopen hier de zorg helemaal zelf in, dus ook alle gaasjes, handschoenen enz. Maar dus ook hun verdoving. Sommige patiënten zijn dus wel goed verdoofd, andere die minder geld hebben helemaal niet. Dan hoor en zie je dat ze extreem veel pijn hebben, vind dit echt mishandeling! (en wij vonden het in Akum al erg als mensen bewogen en kreunden…)
Het schijnt in Baigom nog erger te zijn, gaan dit vast nog wel meemaken…

De cholera epidemie is, naar het schijnt, (bijna) afgelopen. Scheelt ons weer moeilijk doen met alles goed wassen enz.

Margriet heeft nu definitief foto’s (wel 8:p) op haar blog staan, dus wil je een indruk krijgen; kijk even bij Margrietje88.waarbenjij.nu